ساعت 18:30؛ جایی میان زمین و آسمان باهم می ایستیم، باهم می خندیم. هیچ چیز نمی تواند امید برای طلوع خورشید در شب را از ما بگیرد. حتی خورشید.

برنارد ویلیامز، فیلسوف انگلیسی می گوید:" هیچ شب یا هیچ مشکلی وجود ندارد تا بتواند طلوع خورشید یا امید را شکست دهد." 612 روز بعد از کابوسی که در نیوکمپ بدل به رویا شد، پرسپولیس می تواند کابوسی را در آغوش بکشد و بعد از رها کردنش، رویایی را به میلیون ها انسان و البته یک کتاب تاریخ هدیه دهد. 612 روز بعد از شبی که بارسلونا 90 دقیقه جان کند تا شکست 4 بر 0 در بازی رفت مقابل پاری سن ژرمن را در خانه جبران کند و آخرین ساعات شامگاه 7 مارس 2017 را به بدل به روشن ترین روز تاریخ کاتالان بکند، سرخ پوشانی که لااقل برای یک روز سرخ یکی از رنگ های بر تنشان است می توانند جایی در غرب تهران چیزی را به خانه بیاورند که شاید روز های تابستان تهران هم آن را کم دارند.

13 بازی با غم، با شادی با سختی و با زجر به پایان رسیده اند، حالا 1 بازی مانده است تنها یکی. هر چه دویدید تا کمبود بازیکن به چشم نیاید، هر چه دویدید تا با درد 11 نفر تیم را تکمیل کنید امروز می تواند در گوش جهانیان فرو رود. امروز ما، شما و فوتبال در کنار هم می ایستیم تا ناامیدی را با درد حتی به امید بدل کنیم. کنار هم فارغ از شعار های ناسیونالیستی می ایستیم تا غم را به باد های غرب تهران بدهیم و تهران در ساعات پایانی 19 آبان 1397 تنها یک شهر نباشد.

دردی که کمبود بازیکن به یک تیم می تواند وارد کند شاید همین 10 و 15 بازیکنی که چند ماه دویدند تا لرزیدن زانو هایشان را میلیون ها نفر حس نکنند، بدانند. امروز مهم نیست محرومیت خیر بوده است یا نه. امروز مهم نیست برای من کوری بخوانی یا نه. امروز مهم نیست دوستت دارم یا نه. امروز یه چیز مهم است. وصف کردن آنچه گذشته است، بیهوده است. همه می دانیم چه رخ داده است. تک به تک لحظاتی که نفس به نفس هم دادیم و افسوس خوردیم، تمام لحظاتی که استرس، تاب دیدن پنالتی علیپور مقابل السد را از چشمانمان گرفت، تمام ثانیه هایی که چشممان به سوت داوری در آزادی دوخته شده بود تا یک فوت تقدیممان کند و فینالیست شویم را به یاد داریم. امروز فقط برو و خودت باش.

فردا شاید وقتی از خواب بلند می شوم آنچه الان ازش می ترسم به واقعیت بدل شده باشد، شاید هم تاریخ چیزی را نوشته باشد که هم رده با شورانگیز ترین رخداد های تاریخ باشد. روز هایی گذشت که دردت را درون خودت فریاد کشیدی اما خودت هم درد را نفهمیدی، روز هایی دست خالی در زمین نفس نفس زدی تا قاب های تلویزیونی زانو های لرزانت را شکار نکنند. نمی دانم چه شد که امروز حتی برای کامل شدن ترکیب ابتدایی تیم هم باید نگران باشیم اما شاید اینگونه تاریخ افتخار بیشتری به خود بکند.

تا به امروز حریفانی از جنس آدم را شکست دادی، امروز هم کنار ما تاریخ را شکست بده. تاریخ را شکست بده و دست در دست فوتبال تا ابد جاودان شو. گاهی سخت ترین قدم برای رسیدن به موفقیت، آخرین گام باقی مانده است. امروز کنار من بایست، بخند و آن گام را بردار.